گفتگو با دکتر محمود عثمان
منبع: سایت بازتاب
توضیح ضروری: روانگه مسئولیت محتوای این گفتگو را بر عهده نداشته و فقط جهت اطلاع کاربران گرامی آن را منتشر می نماید.
برای روشن شدن ابعاد پیچیده روابط پنهانی اسرائیل با کردهای عراق، در زیر، بخش‌هایی از مصاحبه نشریه «الاوسط» با دکتر محمود عثمان، که از شخصیت‌‌های برجسته در کردهای عراق است می‌آید.
وی در این مصاحبه، که در 13 و 20 اکتبر 1997 انجام شده، چگونگی روابط پنهان کردهای عراق و اسرائیلی‌ها را شرح داده است.
پرسش: شما آشکارا می‌گویید که از بیست سال پیش، به عنوان جنبش کردها، با اسرائیل رابطه داشته‌اید. چرا در این سالها، از افشای جزییات این رابطه خودداری کردید؟

محمود عثمان: به ‌این سبب که هیچ‌کس تا امروز از جزییات روابط ما با اسرائیل نپرسیده است. تنها تلاش مردم این بود که بدانند آیا میان ما و آنها رابطه‌ای هست، یا نه و هرگز در صدد دانستن جزییات آن نبودند. اگر شما پیشتر از من پرسش می‌کردید، حتماً پاسخ می‌دادم. وقتی انسان بر اصلی صحه می‌گذارد، سخن گفتن درباره جزییات آن اصل برای او ضرری ندارد. با وجود این، ما از زمان پایان یافتن انقلاب سپتامبر 1961 ـ1340 که در سال 1975ـ1354 پایان یافت، در زمینه‌های متعدد درباره روابطمان با اسرائیل مطلب نوشته‌ایم و با برادران عرب یا فلسطینی‌ها در این باره سخن گفته‌ایم.

ما در لندن به فعالیت‌‌هایی دست زدیم که از جمله‌ها سخنرانی من در 28 سپتامبر 1994ـ 1373 بود و در آن به موضوع روابط اشاره کردیم. ما در اوایل ژانویه سال 1997 ـ 1375 کتابچه‌ای با نام «ارزیابی روند انقلاب کردها و شکست آن و تجزیه‌های به دست آمده از آن» منتشر کردیم و در آن، ضمن پرداختن به موضوع روابط با اسرائیل، این روابط را اشتباهی استراتژیک در راه انقلاب کردها دانستیم؛ انقلابی که از راه استقلال‌طلبانه منحرف شد.

پرسش: شما چه وقت و کدام یک از فلسطینی‌ها و اعراب را از موضوع روابط خود با اسرائیل آگاه ساختید؟
محمود عثمان: در سال 1977ـ 1356 که در پاریس بودم، یک بار با دکتر «عصام سرطاوری»، مشاور وقت رئیس یاسر عرفات (که بعدها در پرتغال‌ترور شد) و دوست دوران تحصیلم در دانشکده پزشکی بغدادـ ملاقات کردم. ما در این ملاقات درباره امیدها و خواست‌های مشترکمان گفت‌وگو کردیم. او درباره مشکلات سازمان آزادی‌بخش فلسطین با رژیم‌‌های عربی و اینکه چگونه از سوی دستگاه‌های اطلاعاتی آنها رنج می‌برند، با من گفت‌وگو کرد و من نیز درباره مشکلاتمان با رژیم‌‌های عربی و غیر عربی با او سخن می‌گفتم. سرطاوی، که با یک زن عراقی به نام وداد المفتی ازدواج کرده بود، به اصل گفت‌وگوی مسالمت‌آمیز با اسرائیل معتقد بود و دستیابی به یک وجب از خاک فلسطین را به آوارگی در دیگر کشورهای جهان‌ترجیح می‌داد. من درباره جزییات روابطمان با اسرائیل با وی سخن گفتم و از او خواستم که به عنوان یک جنبش فلسطین، هیچ گونه کمکی، حتی کمک انسانی، مثلاً پزشکی و درمانی، در اختیار ما نگذاشتند و او گفت که علت خودداریشان از کمک به ما، داشتن رابطه با رژیم عراق و نیازشان به آن رژیم بوده است. ولی فلسطینی‌ها ما را به سبب داشتن رابطه با اسرائیل سرزنش نکردند، حتی برخی از آنها با ما همدردی کردند. من در آخرین ملاقاتم با فلسطینی‌ها در پاریس یا دمشق، پس از امضای توافقنامه اسلو به آنها گفتم که شما پس از مبارزه‌ای طولانی با اسرائیل به غزه و اریحا بسنده کردید. پس چرا پیش از این درباره روابط ما با اسرائیل سخن‌‌پردازی و قلم فرسایی می‌کردید؟ مگر نه ‌این است که ما از روی اجبار این سیاست را در پیش گرفتیم؟

در سال 1982ـ 1361 و پس از تجاوز اسرائیل به قلمرو لبنان، لیبی از جنبش‌های رهایی‌بخش برای گردهمایی در آن کشور دعوت کرد. آنها خواستار تدوین یک منشور عربی برای مقابله با صهیونیستها بودند. هیأتهایی از نقاط گوناگون جهان عرب در این گردهمایی حضور یافتند. بسیاری از آنها به استثنای چند نفر، نمی‌دانستند کردها با چه مسائلی دست به گریبان هستند. زمانی که آنها رابطه جنبش کردها با اسرائیل را زیر سؤال بردند و احزاب کرد از جلسه اخراج شدند، من از عبدالسلام جلود، رئیس کنفرانس، خواستم سخنانی ایراد کنم و به او گفتم: ما بنا به دلایلی با اسرائیل رابطه داشتیم، ولی من از شما یک چیز می‌خواهم و آن این که ما از سال 1975ـ1354 موضوع روابطمان با اسرائیل را افشا نمودیم و به اشتباه بودن آن اعتراف کردیم، همواره نیز کوشیدیم به شما نزدیک شویم. اکنون هم با اینکه نام کنفرانس شما کنفرانس جنبش‌های آزادی‌بخش عربی است، به عنوان بخشی از شما در این کنفرانس حضور یافته‌ایم و مسائل خود را در میان می‌گذاریم. اگر با ما مخالفت دارید، آشکارا بگویید تا بار دیگر به سوی اسرائیل باز‌گردیم و اگر خواست‌های ما را پذیرا می‌شوید، چرا حاضر نیستید با ما آن گونه که با برادران عرب خود رفتار می‌کنید، رفتار کنید؟

پرسش: چه عواملی شما را به برقراری رابطه با اسرائیل وادار ساخت؟
محمود عثمان: پیکار همیشگی دولت‌های غیر مشروع و غیر منتخب عراقی، به ویژه رژیم صدام علیه ما ملت کرد، اینک در انزواست و ما همانند کسی که در حال غرق شدن به هر خس و خاشاکی متوسل می‌شود، به‌ این سو و آن سو دست دراز می‌کردیم، بی آنکه نتیجه کار برایمان اهمیت داشته باشد.

پرسش: درباره موقعیت بین‌المللی و منطقه‌ای چه می‌گویید؟
محمود عثمان: مثلثی وجود داشت که اضلاع آن را ایران، اسرائیل و ایالات متحده تشکیل می‌دادند. شاه ‌ایران نقشی محور داشت و هر کس به عنوان یک ضلع وارد مثلث می‌شد. در واقع به داخل تمام مثلث قدم می‌نهاد. جنبش کرد در داخل آن مثلث بود. از این رو، نخست با ایران، سپس با اسرائیل و آنگاه با ایالات متحده رابطه برقرار کرد. کردها نگرشی داشتند که گذشت ایام اشتباه بودن آن را ثابت کرد و کوته‌نظری و کج‌فهمی آنها را از سیاست بین‌المللی نشان داد.
مرحوم ملامصطفی بارزانی حدود 12 سال در اتحاد شوری به سر برد. او می‌گفت: در این مدت، تلاش کرده حمایت روس‌ها را از ملت کرد جلب کند، ولی موفق نشده و سرانجام دریافته است که آنها در قبال کردها مسئولیتی ندارند. از این رو، من معتقدم اگر کشورهای قدرتمند از ملتی کوچک پشتیبانی نکنند، این ملت هرگز به اهداف خود دست نمی‌یابد.
بارزانی می‌گفت: تلاش می‌کرده است باقی‌مانده عمر خود را در راه جلب حمایت آمریکایی‌ها بگذراند. او گمان می‌کرد که اسرائیلی‌ها، بهترین و کوتاه‌ترین راه برای رسیدن به‌ایالات متحده هستند، زیرا گروه فشار صهیونیستی در آن کشور نفوذ دارد و او به علت درگیری با عراقی‌ها به اهداف خود خواهد رسید، ما از برقراری رابطه با اسرائیل ضرر و زیانهایی را متحمل شدیم، زیرا در واقع خواهان خودمختاری در داخل عراق که یک کشور عربی است، بودیم، اما این اشتباه است که اعراب را به دشمنی با خود برانگیزیم.
بدون شک تصورات ملا درباره رسیدن به‌ ایالات متحده از راه اسرائیل، چیزی بیش از وهم و خیال نبود، زیرا ایران، اسرائیل و ایالات متحده درباره همه چیز اتفاق نظر داشتند و این امر اکنون درباره مثلث جدید‌ ترکیه، اسرائیل و ایالات متحده مصداق دارد. ایران پیش از این پلی برای ما به شمار می‌رفت و امروز ‌ترکیه جای آن را گرفته است، اما اگر ‌ترکیه مرزهایش را ببندد، همه چیز از ناحیه روابط با آمریکا و هم‌پیمانانش پایان می‌یابد.

پرسش: شما گفتید که فلسطینی‌ها از روابط شما با اسرائیل آگاه بودند، آیا گمان می‌کنید که آنها اطلاعاتی را به دولت‌های عراق درز داده بودند؟
محمود عثمان: پس از سال 1975 ـ1354 ( سال شکست جنبش کردها) فلسطینی‌ها از روابط ما با اسرائیل آگاه شدند و اخبار خود را در این زمینه به منابعی که مایل بودند، دادند در عین حال، کردها نیز اخبار روابط ما را به دولت وقت عراق درز دادند، زیرا بسیاری از کردها پس از سال1975ـ 1354 به عراق بازگشتند و در تحقیقات امنیتی اطلاعاتی، هر چه را می‌دانستند، رو کردند. در میان آنها برخی مسئولان جنبش کردها نیز بودند که از جزییات امور خبر داشتند. افزون بر این، فلسطینی‌ها و دیگر طرف‌های خارجی روابط بسیار خوبی با عراق داشتند.

پرسش: از میان کردها با اسرائیلی‌ها کدام یک در ایجاد رابطه پیشگام بود و رابطه چگونه آغاز شد؟
محمود عثمان: این اسرائیلی‌ها بودند که در برقراری تماس و رابطه با ما پیشقدم شدند، زیرا اسرائیلی‌ها به‌ این نتیجه رسیده‌‌اند که هر جنبش غیر عربی در جهان با دولت حاکم مشکلاتی دارد، برای همین اسرائیل برای تحقق منافع خود تلاش می‌کند که با این جنبش‌ها رابطه برقرار کند.
روابط با آنها از اوایل دهه 60 نخست توسط کامران بدرخان و افرادی چون عصمت شریف و وانلی و آنگاه توسط روزنامه‌نگاران خارجی آغاز شد. می‌توانم بگویم که ثمرات این روابط در سال 1963ـ 1342 ظاهر شد. ما پیش از آن تاریخ؛ یعنی از آغاز جنبش مسلحانه کردها با ایران روابطی داشتیم و ایرانی‌ها در زمینه کمک، تشویق و زمینه سازی برای ایجاد رابطه با اسرائیل هم نقش داشتند، زیرا هدف ایران در زمان حکومت شاه، بهره برداری هر چه گسترده‌تر از جنبش کردها بود. در واقع تهران مرکز رابطه ما با اسرائیل به شمار می‌آمد و رفت و آمد افراد و گروه‌ها به نزد ما تنها از راه تهران امکان‌پذیر بود.
زمانی که رابطه با اسرائیل به تدریج به ثمر نشست، همه رهبران کرد در این باره به توافق رسیدند و هرگز به رد این روابط تمایلی نداشتند. در آن تاریخ دفتر سیاسی حزب دمکرات کردستان، زیر نظر ابراهیم احمد، دبیر حزب، اداره می‌شد و هر چند ملامصطفی بارزانی، رئیس و ابراهیم احمد، دبیر حزب، درباره بسیاری از مسائل اختلاف نظر داشتند، درباره رابطه با اسرائیل ‌هم‌رأی بودند. اگر هم حساسیت‌هایی میان آن دو بود، از اینکه رئیس باید سر رشته‌این رابطه را در دست داشته باشد با دفتر سیاسی، فراتر نمی‌رفت.
زمانی که در سال 1964 ـ 1343 انشعابی در جنبش کرد رخ داد و ابراهیم احمد و جلال طالبانی به‌ ایران رفتند و از آنجا به عراق بازگشتند. رابطه با اسرائیل تا حدی متوقف شد و اسرائیل پایگاه خود را از کردستان به ‌ایران انتقال داد. آنگاه رابطه همان شکلی را یافت که در اوایل سال 1965ـ 1344 داشت، اما درباره خودم باید بگویم که در سال 1965ـ 1344 در دفتر سیاسی جدید پس از انشعاب ابراهیم احمد و دار و دسته او به ‌این رابطه پیوستم.
ولی ابراهیم احمد نه تنها موضوع را تکذیب نمی‌کند، بلکه می‌گوید با اسرائیل رابطه داشتیم. کسی نمی‌تواند این موضوع را انکار کند، زیرا رابطه با اسرائیل جنبه شخصی نداشت، بلکه رابطه تمام جنبش با اسرائیل بود و دفتر سیاسی مسئولیت برقراری این رابطه را بر عهده داشت، اما اینکه در این کار چه کسی بیشتر اشتیاق داشت و چه کسی کمتر، موضوعی دیگر است، ولی همه در برقراری رابطه دخالت داشتند.
در این میان، مرحوم ملامصطفی بیش از دیگران برای برقراری رابطه با اسرائیل اشتیاق نشان می‌داد، زیرا گمان می‌کرد اسرائیل او را با ایالات متحده پیوند خواهد داد.

پرسش: شما یک بار گفتید که جلال طالبانی با شیمون پرز نشستی داشت، ولی او به شما پاسخ داد که هرگز چنین نشستی نبوده است، آیا شما همچنان بر باور خود پا بر جا هستید؟
محمود عثمان: جلال در یکی از روزهای سال 1963ـ 1342با پرز ملاقات کرد. من در آن تاریخ در جنبش کرد مسئولیت نداشتم، اما کامران بدرخان بعدها من را از این ملاقات آگاه ساخت، زیرا رابط آن دو بود. این موضوع را همچنین مرحوم بارزانی به من اطلاع داد. از آن گذشته، جلال اعتراف می‌کند که بدرخان از او خواسته است با پرز ملاقات کند، ولی او ( طالبانی) ملاقات را به توصیه روس‌ها تکذیب می‌کند.

پرسش: جنبش کرد چگونه حاضر شد با یک طرف نامأنوس در منطقه رابطه برقرار کند؟
محمود عثمان: در جنگ، بسیاری به کوته‌نظری دچار می‌شوند، زیرا بیشتر نظریات و تحلیل‌ها، چندان متعادل نیستند تا انسان به پایمدههای آنها بیندیشد. در واقع، باید بگویم که دو عامل اساسی ما را به برقراری رابطه با اسرائیل وادار ساخت. ما کردها خواهان تحقق اهدافی در داخل کشورمان، عراق بودیم، اما هرگز خواهان تشکیل یک دولت مستقل نبودیم؛ دولت‌های عراق خواسته‌های ما را درک نکردند. زمانی که شما بر جنگ اصرار داریدـ این همان عامل نخست است ـ ناگزیر باید سلاحی را در برابر طرف مقابل به کار گیرد و زمانی که به سلاح نیاز پیدا کنید، ناگزیر دست به دامان اسرائیل یا ایالات متحده می‌شوید و این عامل دوم است.

پرسش: آیا شما کردها در جنگ‌های سال‌های 1956؛(1335) ـ 1967؛ (1346) و 1973؛ (1352) کمک‌هایی در اختیار اسرائیل گذاشتید یا به نفع آن نقشی ایفا کردید؟
محمود عثمان: ما در سال 1956(1335) با دولت عراق درگیر نبودیم و با اسرائیل نیز رابطه نداشتیم. ما به عنوان نیروهای جنبش کرد به حمایت از مصری‌ها در برابر تجاوز سه‌جانبه به حریم آن کشور برخاستیم و در تظاهرات و اقداماتی از این قبیل شرکت کردیم. و در جنگ سال 1967 (1346) نیز اسرائیلی‌ها از ما خواستند به کمک آنها بشتابیم و از پشت به ارتش عراق ضربه بزنیم. در اوایل ماه ژوئن 1967(1346) هیأتی از جانب دولت عراق به ریاست طاهر یحیی نزد ما آمد و از ملامصطفی خواستار اعزام یک نیروی کرد برای جنگ با اسرائیل در کنار نیروهای عربی شد.
بارزانی پاسخ داد: شما با هواپیما و تانک و موشک می‌جنگید، در حالی که من جز تفنگ سلاحی ندارم. پس چگونه می‌توانم این نیرو را اعزام کنم؟ از آن گذشته، شما تا دیروز با ما می‌جنگیدید و اکنون از ما می‌خواهید با اسرائیل بجنگیم؛ این دیگر چه رویه‌ای است؟!
ملا با هیات اعزامی از سوی دولت عراق توصیه کرد که از جنگ با اسرائیل بپرهیزند. او به آنها گفت: «شما جنگ را خواهید باخت و تار و مار خواهید شد.» آنگاه هیأت از ملا خواست جنگ با ارتش عراق را متوقف کند تا آنها بتوانند این ارتش را برای جنگ با اسرائیل روانه سازند. ملا درخواست طرف عراقی را پذیرفت و درخواست اسرائیل را رد کرد و به این ترتیب، به جنگ و درگیری پایان دادیم. این نشان می‌دهد که ما از فرصت‌ها برای ضربه زدن به ارتش عراق استفاده نکردیم و زیر بار خواست‌های اسرائیل هم نرفتیم.
در سال 1973 (1352) اسرائیلی‌ها، بار دیگر تقاضای پیشین را مطرح کردند، زیرا در وضعیت بسیار بدی بودند و اصرار داشتند جبهه‌ای علیه عراقی‌ها بگشاییم، ولی ما یکجانبه، جنگ علیه ارتش عراق را متوقف کردیم، بی‌آنکه رژیم از ما چنین چیزی خواسته باشد.
همچنین به یاد دارم که ‌ایرانی‌ها هرگز از ما نخواستند با عراقی‌ها درگیر شویم، زیرا آنان روابط بسیار خوبی با سادات داشتند، آمریکایی‌ها نیز در جنگ سال 1973(1352) به طور مطلق با ما صحبت نکردند، ولی اسرائیل خواست از روابط ما با فلسطینی‌ها برای ضربه زدن به جنبش فلسطین بهره‌برداری کند؛ به عبارتی، می‌خواست از ما برای تحقق اهدافش در آزار رساندن به فلسطینی‌ها بهره گیرد، ولی ما نه تنها به آنها کوچکترین فرصتی ندادیم، بلکه در همه بولتن‌های خبری و اطلاعیه‌هایمان از حق مردم فلسطین در تعیین سرنوشتشان جانبداری می‌کردیم. روابط ما با اسرائیلی‌ها بر پایه اصول شکل نگرفت، بلکه اوضاع جنگ، این روابط را به ما تحمیل کرد.

پرسش: آیا به یاد دارید اسرائیلی‌ها درخواست مشخصی از شما کرده باشند که به ضرر فلسطینی‌ها تمام شود؟
محمود عثمان: ما چون با فلسطینی‌ها رابطه داشتیم، می‌دانستیم که مثلاً آنها در بیروت هستند و در کجا ماوا گزیده‌‌اند. اسرائیلی‌ها همواره از ما درباره افراد فلسطینی، روابط جنبش فلسطین با رژیم عراق و اینکه آنها کجا زندگی می‌کنند و چه زمانی در کجا حضور می‌یابند. اطلاعات می‌خواستند تا در اینجا و آنجا، دست به انفجار یا ‌ترور بزنند، ولی ما هر بار در خواست آنان را رد می‌کردیم.

پرسش: درباره همکاری اطلاعاتی بین خودمان و اسرائیل چه می‌گویید؟
محمود عثمان: همکاری اطلاعاتی با اسرائیل انجام نگرفته است، زیرا اصولا روابط بین ما روابطی نظامی بود؛ به‌ این معنی که سلاح، افسر، کارشناس و مأمورانی از سازمان اطلاعاتی اسرائیل (در میان ما) بود و مناسبات نظامی بر مناسبات سیاسی می‌چربید. آنان به ما وعده می‌دادند از خواسته‌هایمان در ایالات متحده دفاع کنند، ولی تا آنجا که آگاهی داریم، گامی در این زمینه بر نداشتند. دستگاهی که بر روابط ما با آنها نظارت می‌کرد، موساد اسرائیل بود؛ همان گونه که‌ اینک سازمان اطلاعاتی‌ترکیه (میت) بر روابط کردها با ‌ترکیه نظارت می‌کند.
اطلاعاتی بین ما در زمینه مسائل مربوط به عراق رد و بدل می‌شد. اسرائیلی‌ها از اطلاعاتی درباره ارتش عراق می‌خواستند و در عین حال در مورد تحرکات این ارتش، اطلاعاتی در اختیار ما می‌گذاشتند، حتی یکی از هدف‌های تأسیس بیمارستان صحرایی اسرائیلی‌ها در کردستان، جمع‌آوری اطلاعات به نفع اسرائیل بود.

پرسش: چرا این همه درباره عراق تأکید می‌شد، در حالی که ‌این کشور در خط مقدم نبرد با اسرائیل نیست. آنها چه نوع اطلاعاتی از شما می‌خواستند؟
محمود عثمان: آنها پیوسته عراق را به عنوان خطری برای اسرائیل و هسته بزرگ جبهه شرقی به شمار می‌آوردند که البته پیش از آن، دولت مصر چنین بود. این دو کشور و همچنین سوریه در نظر آنها ـ برای امنیت اسرائیل خطرناک بودند و می‌گفتند که عراق از راه اردن یا سوریه، در هر جنگی با اسرائیل شرکت خواهد کرد. پس از امضای پیمانی بین اتحاد شوروی و عراق، برای آنها مهم بود که از جزییات پیمان و اینکه روس‌ها چه ارمغانی برای عراق داشته‌‌اند، آگاه شوند.

پرسش: در بین شما، چه کسی بیشتر با اسرائیل ارتباط داشت و چه کسی مسئول واحد اطلاعات کردها و تبادل اطلاعات با اسرائیلی‌ها بود؟
محمود عثمان: در آن تاریخ، نخستین مسئول امنیت و اطلاعات که نام او در اسناد اسرائیل آمده است، شخصی به نام «میر خان» بود و به همین سبب، اسرائیل بیشتر با او ارتباط داشت، زیرا ماهیت کار او ایجاب می‌کرد بیشتر از ما با آنها ارتباط داشته باشد. مرحوم ادریس بارزانی نیز مسئول امور نظمی بود و من نیز مسئولیت روابط خارجی را بر عهده داشتم و ملامصطفی را در دیدارهایش همراهی می‌کردم.

پرسش: آیا می‌توانستید اطلاعاتی دقیق به اسرائیلی‌ها بدهید؟ آن زمان که شما در مرتفع‌ترین کوه‌های کردستان مستقر بودید، چه کسی درباره عراق و ارتش آن به شما اطلاعات می‌داد؟
محمود عثمان: به باور من، آن اطلاعات، خیلی دقیق نبود، ولی به هر حال اسرائیلی‌ها از آنها بهره‌برداری می‌کردند. در زمان جنگ، اطلاعاتی به دست ما می‌رسید، به ‌این صورت که نظامیانی را به اسارت درمی‌آوردیم و از گفته‌های آنان به حقایق پی می‌بردیم. ما اعضای جنبش کردها، افرادی کرد یا غیر کرد، در داخل ارتش عراق و نیز در جامعه عراق داشتیم و به وسیله آنان به اطلاعاتی دست می‌یافتیم.

پرسش: به عنوان یک پزشک، بگویید که اسرائیلی‌ها چه کمک‌هایی به شما می‌دادند؟
محمود عثمان: اسرائیلی‌ها در سال 1966(1345) یک بیمارستان صحرایی با همه تجهیزات و کادرهای پزشکی و درمانی در کردستان ایجاد کردند و خدمات مفیدی به ما ارایه دادند، زیرا ما در آن تاریخ، به اندازه کافی بیمارستان نداشتیم. آنها می‌خواستند کمک‌هایشان به جنبه‌های نظامی محدود نشود، بلکه ابعاد انسانی را هم دربر بگیرد.
در مارس 1970 (1349) به سبب توافقنامه‌ای که با رژیم عراق امضا کردیم، دولت اسرائیل به بهانه ‌اینکه یکی از مسئولان کرد از تأسیس بیمارستان در کردستان عصبانی شده است، ابراز نگرانی کرد و درصدد برچیدن آن بیمارستان و متوقف کردن کمک‌رسانی برآمد، ولی من بر این باورم که دولت‌ها بر پایه ناراحتی یا خشنودی یک شخصی تصمیم نمی‌گیرند.

پرسش: چه کسی پیشنهاد برپایی بیمارستان اسرائیلی در کردستان را مطرح ساخت و چند پزشک اسرائیلی در این بیمارستان کار می‌کردند؟ آیا آنها با جراحی‌های بزرگ هم دست می‌زنند؟
محمود عثمان: اسرائیلی‌ها این پیشنهاد را مطرح ساختند و ما از آن استقبال کردیم. ما همواره از آمریکایی‌ها و ایرانی‌ها می‌خواستیم در زمینه‌های درمانی، آموزشی، غذایی و غیره ما را یاری دهند و زمانی که اسرائیلی‌ها به درخواست ما پاسخ مثبت دادند، دلیلی نداشت آن را نپذیریم. دو پزشک اسرائیلی در کردستان بودند که یکی متخصص امراض داخلی و دیگری جراح بود. گاهی اوقات نیز یک دندانپزشک به بیمارستان می‌آمد، اما آنان به جراحی‌های بزرگ دست نمی‌زدند و برای این کار بیماران را به ‌ایران می‌فرستادند.

پرسش: اسرائیلی‌ها چه مقدار کمک مالی به شما دادند؟
محمود عثمان: کمک مالی اسرائیلی‌ها به ما بیشتر نمادین بود.

پرسش: ولی ملامصطفی اعتراف کرده است، تنها کشوری که دو برابر درخواست‌های شما را تأمین می‌کرد، اسرائیل بود، در حالی که دیگر کشورها در بهترین وضعیت، نیمی از درخواست‌ها را اجابت می‌کردند؟
محمود عثمان: این موضوع درست نیست. کمک‌های مالی آنها از صد هزار دلار در ماه تجاوز نمی‌کرد؛ کمک‌های ایالات متحده نیز سمبولیک بود، اما ایران ده برابر آنچه اسرائیل می‌داد در اختیار ما می‌گذاشت.
پرسش: درباره کمک‌های نظامی چه می‌گویید؟
محمود عثمان: اسرائیل در این زمینه بیشتر از ایران و ایالات متحده به ما کمک می‌کرد، ولی همه سلاح‌هایی که در اختیار ما می‌گذاشت، دفاعی بود. آمریکایی‌ها، ایرانی‌ها و اسرائیلی‌ها هرگز سلاح تهاجمی پیشرفته در اختیار ما نمی‌گذاشتند تا ما همواره مطیع آنها باشیم. همان‌گونه که مقامات ایرانی می‌گفتند آنها می‌خواستند شعله همچنان روشن باشد، اما به آتش بزرگ تبدیل نشود. آنها سلاح‌هایی چون ضد موشک در اختیار ما قرار می‌دادند، اما تنها چند فروند موشک به ما می‌دادند، تا به محض تمام شدن آنها، ناگزیر دوباره دست به دامان آنها شویم. سلاح‌های ارسالی از راه‌ ایران به دست ما می‌رسید. از این رو، ایران بر نوع و مقدار آنها کنترل داشت. اسرائیل دارای سلاح‌های بی‌شمار بود که مقادیری از آنها را در جنگ با اعراب به غنیمت گرفته بود، به علاوه، برخی از سلاح‌های قدیمی را که به آنها نیازی نداشتند، در اختیار ما می‌گذاشتند.

پرسش: آیا اسرائیل سلاح‌های سنگین، از جمله تانک، زره پوش، موشک ضد هوایی و غیره را در اختیار شما می‌گذاشت؟
محمود عثمان: تانک، هرگز… به یاد دارم که موشه دایان، وزیر دفاع پیشین اسرائیل، تصمیم گرفت چندین دستگاه تانک در اختیار ما بگذارد، ولی ایرانی‌ها اجازه ندادند، زیرا می‌ترسیدند ما دولتی مستقل در کردستان تشکیل دهیم و گمان می‌کنم که ‌این مخالفت بر پایه توافق سه کشور آمریکا، ایران و اسرائیل صورت گرفت. سلاح‌های ضد هوایی نیز که قرار بود به ما بدهند، قدیمی بود. البته من نظامی نیستم، اما نام برخی از موشک‌های ضد هوایی، مانند «ام 30» و «ام 23» در ذهنم باقی مانده است. برد این موشک‌ها کوتاه بود و از این رو به هواپیما برخورد نمی‌کرد. یک بار آنها یک فروند موشک ضد هوایی «راپیر» ساخت انگلیستان، به ما تحویل دادند. این موشک‌ها را ایرانی‌ها آوردند و شرط کردن که خودشان و نه ما کردها، از آنها استفاده کنند، چنانکه در سال 1974(1353) با استفاده از آنها، یک هواپیمای ایلیوشین عراقی را سرنگون کردند و ما خلبان و کمک خلبانان آن را اسیر کردیم. آنها پس از امضای توافقنامه الجزایر در سال 1975(1354) یک سکوی پرتاب موشک را به ‌ایران انتقال دادند و ما در آن تاریخ (در جنگ با عراقی‌ها) چهار خلبان عراقی را اسیر کردیم و بعدها به صلیب سرخ جهانی تحویل دادیم. ما در سال 1969(1348) یک فروند هواپیمای عراقی را با توپ 34 ملی متری و در سال 1974(1353) نیز یک فروند میگ را سرنگون ساختیم. به هر حال آنها در سال 1974(1353) سلاح‌های مهم بسیار، از جمله موشک روسی ضد تانک «ساکر» و موشک «سام» برای سرنگون کردن هواپیماها در اختیار ما قرار دادند و ما از تعداد زیاد و مرغوبیت این سلاح‌ها متعجب شدیم، اما دریافتیم که ‌ایرانی‌ها پنهانی با رژیم عراق گفت‌وگو کرده‌‌اند و همین گفت‌وگو‌ها بعدها به امضای توافقنامه الجزایر انجامید.
معادله روشن است؛ نخست شما به پیروزی می‌رسید و سپس آنها از موضع قدرت گفت‌وگو می‌کردند و به شرایط و امتیازات بهتر دست می‌یافتند.
دقیقاً همین طور است… و سرانجام این ما بودیم که قربانی شدیم. در شش ماه آخر جنگ، آنها کمک‌های مالی و تسلیحاتی بی‌اندازه‌ای در اختیار ما گذاشتند تا به شرایط و امتیازات بهتر دست یابند. آنها در آن روز با امضای موافقتنامه مارس 1975(1353) به همه چیز پایان دادند. شما اگر در آن روز با یک دستگاه میکروسکوپ یک ایرانی یا آمریکایی یا اسرائیلی را جستجو می‌کردید، در هیچ نقطه کردستان موفق به یافتن آنها می‌شدید. آنها در واقع ذوب شده بودند و هیچ اثری ازشان به چشم نمی‌خورد.

پرسش: آنها در آن دوران چه مقدار کمک مالی به شما دادند و این کمک‌ها چگونه هزینه شد؟
محمود عثمان: بیشتر کمک‌های مالی صرف جنبش کردها، نیروهای «پیشمرگ»، پناهندگان و خانواده‌های شهدا و رفع نیازهای ما شد و مرحوم ملامصطفی بارزانی، دیناری از آنها برداشت نکرد، زیرا انسانی مادی پرست نبود، اما به طور مسلم، بخشی از آن پول‌ها در اختیار رهبران باقی ماند. پس از انقلاب، درباره سرنوشت پول‌هایی که مقداری از آنها حیف و میل شد معماهایی پدید آمد. در فاصله پرواز کردن گوسفندان پیش از ذبح آنها (1974ـ1973) (1353ـ1352) مبلغ 48 میلیون دینار عراقی توسط ایران، ایالات متحده و اسرائیل به دست ما رسید. در آن تاریخ، تعداد جنگجویان کرد حدود صد هزار نفر بود که شصت هزار نفر نیروی زیر پرچم و چهل هزار نفر نیروی احتیاط بودند، اما از آن همه پول تنهایک سوم آن؛ یعنی حدود شانزده میلیون دینار عراقی هزینه شد که در آن تاریخ معادل پنجاه میلیون دلار آمریکایی بود.

پرسش: آیا کانا‌ل‌های ارتباطی دیگری میان شما و اسرائیل وجود داشت؟
محمود عثمان: زمانی که روابط رسمی میان اسرائیل و جنبش کردها آغاز شد، کانال‌های اصلی ارتباط با اسرائیل، کردستان و تهران بودند و در این میان تهران نقش اساسی داشت. پیش از آغاز روابط رسمی و مستقیم، ما تنها کانال پاریس را داشتیم و از این راه، تماس‌های پنهانی بسیار صورت می‌گرفت.
گفتنی است که مرحوم کامران بدرخان در پاریس اقامت داشت و از دهه 40 با اسرائیل در تماس بود، ولی ما کردها در آن تاریخ با بدرخان رابطه داشتیم. از دیگر کانال‌ها می‌توان به روزنامه‌نگاران و خبرنگاران اشاره کرد. برخی روزنامه نگاران آمریکایی (اسرائیلی تبار) برای ملاقات با ملامصطفی به کردستان می‌آمدند و سپس به کشورشان باز می‌گشتند. از این رو، تماس‌هایی توسط آنها صورت می‌گرفت و پیام‌هایی ابلاغ می‌شد.

پرسش: عجیب است که‌ این روزنامه‌نگاران کتاب‌هایی درباره کردها نوشته‌‌اند، اما به روابط آنها با اسرائیل کوچکترین اشاره‌ای نکرده‌‌اند.
محمود عثمان: همین طور است. به یاد دارم که «دانا آدامیز اشمیدت»، خبرنگار روزنامه نیویورک تایمز، کتابی درباره کردها، با نام «سفر به دیار مردان شجاع در کردستان» نوشت.
وی در این کتاب درباره گفت‌وگوهایش با ملامصطفی درباره رابطه او با اسرائیل مطالبی نوشته بود. گفتنی است که ملا با هر روزنامه‌نگاری که با او مصاحبه می‌کرد، در این زمینه سخن می‌گفت و آنگاه آمریکایی‌ها، اسرائیلی‌ها و غرب را نکوهش می‌کرد.
گفت‌وگوی طولانی با اشمیدت درباره اسرائیل بود، ولی اشمیدت که چندین بار در ایالت متحده با او ملاقات کردم. در کتاب خود به ‌این مسائل اشاره نکرده بود، زیرا بحث درباره روابط میان کردها واسرائیلی‌ها را بی‌فایده می‌دانست. پیش از اشمیدت هم نویسندگانی چون «دیوید آدامسون» انگلیسی تبار، که از کردستان دیدن کرده بود و «دیک کنان» نیز در نوشته‌هایشان به روابط میان کردها و اسرائیلی‌ها اشاره نکرده بودند.

پرسش: آیا شما صورت جلسه ملاقات‌ها و نشست‌ها با اسرائیلی را تدوین می‌کردید؟
محمود عثمان: هرگز…. ما صورت جلسه نمی‌نوشتیم، اما بی‌تردید طرف اسرائیلی این کار را می‌کرد، هر چند فرض بر این بود که بسیاری از مسائل پنهانی بماند. از این رو، از تدوین آنها پرهیز می‌کردیم. اما من اکنون این کار را اشتباه فاحش می‌دانم.

پرسش: تماس میان شما، به عنوان انقلابیون کرد، چگونه انجام می‌گرفت و پیام‌ها و تلگرام‌هایی که به مقر فرماندهی در حاج عمران می‌رسید، چه می‌شدند؟
محمود عثمان: تلگرام‌ها به وسیله بی‌سیم به ما می‌رسید و احتمالاً بخشی از آن مکاتبات و تلگرام‌ها در خانه بارزانی موجود است.

پرسش: آیا ممکن است درباره اسامی و مأموریت اسرائیلی‌هایی که از شما در کردستان فعالیت می‌کردند، توضیح بدهید؟
محمود عثمان: بسیاری از کسانی که برای انجام مأموریت در کردستان با ما ملاقات می‌کردند، نام‌های مستعار داشتند. به تازگی از اقدام اسرائیل در افشار اسامی حقیقی برخی از آنها شگفت زده شدم. گمان می‌کنم برخی از افرادی که اسرائیل نام واقعی آنها را فاش نکرده است.هنوز در کردستان، ایران، ‌ترکیه و حتی در عراق حضور دارند و هنوز با کردها به نحوی برخورد می‌کنند. البته برخی از کسانی که در کردستان با ما ملاقات می‌کردند، نامشان را تغییر ندادند. آنها خود را با اسامی حقیقی به ما معرفی می‌کردند و درباره وظایف و ماموریتشان به ما توضیح می‌دادند. از جمله ‌این افراد «مائیر عمیت»، رئیس سازمان اطلاعات اسرائیل ( موساد) و جانشین او «زیفی زامیر»، «دیوید کمیخه»، مدیر کل وزارت امور خارجه اسرائیل، «تسوری ساگوی» افسر چتر باز، «حییم لفکوفی»، رئیس یکی از هیأتهای اعزامی موساد به اسرائیل، «اسحاق عبادی»، سرگرد چتر باز و عده‌ای دیگر بودند. هر یک از آنها نیز وظایف و مأموریتهای مشخصی داشت. عده‌ای از آنها در دفتر بازرگانی سفارت اسرائیل در تهران ـ که از بزرگترین و فعال‌ترین سفارتخانه به شمار می‌رفت ـ خدمت می‌کردند.
افسری به من گفت: من افسر ارتش هستم و وظیفه ام، مثلاً آموزش کردهاست. دیگری ادعا می‌کرد که از وزارت امور خارجه یا وزارت کشاورزی و غیره است، اما برخی دیگر، بنا بر دستور دولتشان، هویت واقعی خود را فاش نمی‌کردند.

پرسش: آیا افسران اسرائیلی و مأموران موساد، عملیات کردها را علیه نیروهای عراقی رهبری می‌کردند؟
محمود عثمان: اسرائیلی‌ها هیچ یک از عملیات ما را رهبری نکردند و آنچه در این زمینه می‌گویند، درست نیست. آنها مأموریت‌های خودشان را بزرگ نشان می‌دادند؛ برای مثال، دو عملیات بزرگ را فاش کرده‌‌اند که یکی عملیات «هندرین» و دیگری عملیات «سد دوکان» بود. با توجه به موفقیت عملیات هندرین، اسرائیلی‌ها ادعا کردند که آن را رهبری کرده‌‌اند و چون عملیات سد دوکان شکست خورد، کردها را مسئول دانستند. برای آگاهی شما باید بگویم که در نبرد‌های هندرین، برخلاف ادعای اسرائیلی‌ها، هرگز 6500 عراقی کشته نشدند. تعداد کشته‌های عراقی در این نبردها از دویست نفر تجاوز نکرد. کسی که‌ این عملیات را رهبری کرد، مرحوم «فاخر مرکسوری» کرد بود که بعدها به قتل رسید. درست است که آنها عده‌ای افسر اسرائیلی مجهز به سلاح در اختیار ما گذاشتند و تسوری ساگوی افسر اسرائیلی رهنمودهایی می‌داد و توصیه‌هایی به ما می‌کرد، ولی رهبری واقعی را کردها بر عهده داشتند و ما ارتش عراق را شکست دادیم.

پرسش: آیا مرحوم بارزانی از نقشی که اسرائیلی‌ها برای وی تعیین کرده بودند، آگاه بود؟
محمود عثمان: آری، به این موضوع پی برده بود، زیرا فردی باهوش و فرهنگ خاص خود را داشت. او همیشه می‌گفت که آنها می‌خواهند از ما بهره‌برداری کنند. ما یک چیز می‌خواهیم، در حالی که آنها ما را به راهی دیگر می‌کشانند. او به ‌ایران هم اعتمادی نداشت و تنها فکرش رسیدن به‌ایالات متحده بود. او گاهی با تمسخر می‌گفت: من با اسرائیلی‌ها درباره آمریکا صحبت می‌کنم و آنها با من درباره بمب گفت‌وگو می‌کنند.
پس از امضای پیمان‌نامه‌ای بین شوروی و عراق در سال 1972(1351) اسرائیل و ایالات متحده به حمایت از ما برخاستند. در آن تاریخ، شاه از نزدیکی جغرافیایی اتحاد شوروی به ‌ایران بر آشفته بود، برای همین به اسرائیلی‌ها و آمریکایی‌ها اشاره کرد که نقش عمده‌ای درباره مسئله کردها ایفا کنند. از آنجا که رابطه ما با رژیم (وقت عراق ) در حد صفر بود ـ هر چند، چندین وزیر کرد در دولت مرکزی حضور داشتند ـ زمینه برای تحکیم روابط با این کشورها هموار شد.

پرسش: آیا شما درباره مصر یا دیگر کشورهای عربی، اطلاعاتی در اختیار اسرائیل می‌گذاشتید؟
محمود عثمان: هرگز چنین موردی پیش نیامد. اسرائیلی‌ها خواهان اطلاعات درباره همه اعراب بودند، ولی ما نمی‌خواستیم موضوع از چهارچوب عراق فراتر رود. روابط ما با اسرائیل در زمان جنگ استحکام می‌یافت و در زمان صلح به سردی می‌گرایید.

پرسش: آیا شما اسرائیل را از روابط عراق با کشورها و جنبش‌های عرب و نیز با شخصیت‌‌های عرب در آن دوران (دهه‌های 60 و 70) آگاه می‌ساختید؟
محمود عثمان: به اعتقاد من در هر جا که بین یک کشور عربی و طرف مشخصی درگیری رخ می‌داد، اسرائیلی در آن دست داشت.

پرسش: درباره اتحاد شوروی چه می‌گویید. آیا آنها در تشکیل دولت مهاباد از کردها جانبداری نکردند؟
محمود عثمان: مهاباد دولتی نبود که بگوییم روس‌ها هنگام تشکیل آن از ما پشتیبانی کردند، بلکه از نوعی خودمختاری برخوردار بود و روس‌ها در تشکیل آن سهمی نداشتند، اما روس‌ها در ایجاد دولت منطقه‌ای آذربایجان سهیم بودند، زیرا حزب کمونیست، (توده) در آن دولت حکومت می‌کرد. روس‌ها در کردستان قدمی برنداشتند، ولی کردها را تشویق کردن که امورشان را خود اداره کنند؛ یعنی به خود مختاری دست یابند. کردها نیز از فرصت استفاده کردند و به مدت یازده ماه در مهاباد از خود مختاری بهره‌مند شدند. آنگاه روس‌ها بنا بر توافقنامه‌ای که با آمریکا، انگلیستان و ایران امضا کردند، از منطقه عقب نشستند و از حمایت از کردها دست برداشتند. در نتیجه دولت کرد از هم پاشید و تنها روس‌ها بودند که درباره روابط با اسرائیل به ما هشدار می‌دادند و از آن آگاه بودند. هیأت‌های آنها تا اواخر سال 1972(1351) مرتب از کردستان عراق دیدن می‌کردند و زمانی که پیمان شوروی ـ عراق به امضا رسید، دیدار‌های آنان نیز کم شد و ما را به حال خود رها کردند.
روس‌ها در صدور بیانیه 11 مارس 1970(1349) نقش داشتند. در آن تاریخ «یوگنی پریماکف» با ما دیدار کرد. نظر آنها این بود که ‌این راه به بن بست برخورده است. درباره روابط ما با ایران، آنها شرایط جغرافیایی ما را درک می‌کردند. اما روابط ما با اسرائیل را مورد تأیید قرار نمی‌دادند. پاسخ ما به آنها همواره ‌این بود که شما با رژیم عراق و شخص صدام رابطه دارید، پس چرا او را تحت فشار نمی‌گذارید و برای ایجاد راه حلی مسالمت‌آمیز بین ما پا در میانی نمی‌کنید؟ در چنین صورتی این روابط پایان می‌پذیرد.

پرسش: آیا به اعتقاد شما پریماکف که در آن تاریخ با صدام دوست بود، او را از روابط شما با اسرائیل آگاه می‌ساخت؟
محمود عثمان: پریماکف در آن زمان در روزنامه «پراودا» و سپس در دستگاه اطلاعاتی شوروی (کا.گ.ب) نقش میانجی را میان ما و رژیم عراق ایفا می‌کرد. ما با او هنگام گفت‌وگو‌ها در بغداد ملاقات می‌کردیم، ولی گمان نمی‌کنم که او صدام را از جزییات رابطه ما با اسرائیل آگاه ساخته باشد.

پرسش: گفته می‌شود کردها اطلاعاتی درباره نیروگاه هسته‌ای تموز در اختیار اسرائیل گذاشتند و اسرائیلی‌ها آن را در سال 1981(1360) بمباران کردند. آیا شما در دهه 80 با آنها رابطه داشتید؟
محمود عثمان: این موضوع درست نیست. ما درباره نیروگاه تموز اطلاعات نداشتیم و در سال 1981(1360) نیز با اسرائیل رابطه نداشتیم. تا آنجا که من می‌دانم، در دهه 80 هیچ گونه تماسی با آنها انجام نگرفت. ایران بود که در دهه 80 کردها را در جنگشان با عراق مورد حمایت نظامی و مالی قرار داد. سوریه نیز از نظر سیاسی و مالی از ما پشتیبانی کرد.

پرسش: آیا کمک‌های ایران در دوران انقلاب همان شرایط زمان شاه را داشت؟
محمود عثمان: آری، اوضاع در دوران جمهوری اسلامی، همان وضعیت زمان شاه بود. آنها می‌خواستند در شرایط جنگ با عراق از ما بهره برداری کنند. برخی از ما پیش بینی می‌کردیم که سرانجام دو کشور درگیری با هم به توافق خواهند رسید و ما کردها حکم گوسفند قربانی را پیدا خواهیم کرد، ولی برخی دیگر از رهبران کرد تصور می‌کردند تا زمانی که (امام) خمینی (ره) در قید حیات است، توافقی میان دو کشور صورت نخواهد گرفت. سرانجام جنگ با عراق به پایان رسید. تجربه سال 1975(1345) تکرار شد و ما به سبب درگیری مسلحانه با بغداد در دهه 80 زیان‌های بسیاری دیدیم.
ما در دهه 70 بر این باور بودیم که امکان حصول توافق میان شاه و رژیم بغداد وجود ندارد، ولی چیزی که تصور می‌کردیم، اشتباه است، رخ داد و نیز در دهه 80 تکرار شد؛ یعنی آنچه از وقوعش می‌ترسیدیم، رخ داد.

پرسش: درخواست‌های اضطراری خودتان را چگونه به اسرائیل اطلاع می‌دادید؟
محمود عثمان: توسط هیأت آنها در کردستان که با یک دستگاه بی‌سیم با اسرائیل تماس می‌گرفت. آنچه عبیدالله بارزانی بیش از دو دهه قبل با محمد حسنین هیکل، نویسنده مصری، در میان گذاشت، کاملاً درست بود، ولی او از جزییات روابط با اسرائیل خبر نداشت.

پرسش: جنبش کردها و به ویژه ملامصطفی بارزانی، در کوچ دادن یهودیهای مقیم عراق به اسرائیل چه نقشی داشتند؟
محمود عثمان: یهودی‌ها در دهه 40 در کردستان عراق و به طور مشخص در مناطق عقره به بادنیان و بارزان (روستای ملامصطفی) در کمال آرامش و امنیت زندگی می‌کردند و کردها به آنان احترام می‌گذاشتند. آنها هیچ گاه مورد تعرض قرار نگرفتند و از حمایت و دوستی ملامصطفی برخوردار بودند. هنگام مهاجرت بارزانی از کردستان، خانواده پسر یک خاخام یهودی ثروتمند، به نام داوود حاجی خانو، او را مورد حمایت مالی قرار داد.از این رو، بارزانی با دولت اسرائیل شرط کرد که پیش از نخستین دیدارش از اسرائیل در سال 1968(1347) دوست قدیمی‌اش داوود حاجی خانو، را پیدا کند.
گفتنی است که خانو دو سال پیش از آن از کردستان مهاجرت کرده بود.
در دهه 70 که ما با دولت بغداد اختلاف پیدا کردیم، به یهودی‌ها اجازه دادیم و حتی به آنها کمک کردیم که از راه ‌ایران به اسرائیل مهاجرت کنند. البته ‌این تصمیمی نبود که در سطح رهبران گرفته شده باشد، بلکه در واقع، رهبران کرد، فراری‌ها را نا دیده می‌گرفتند. چین بود که یهودیها از بغداد به کردستان می‌گریختند و از آنجا با کمک برخی از رهبران به ‌ایران می‌رفتند.
بارزانی در آغاز ورود به اسرائیل به جای اینکه با نخست وزیر ملاقات کند، سراغ داوود حاجی خانو را گرفت که معلوم شد نامش «دیوید جبای» است و هنگامی که او را دید، از وضع و حالش متأثر شد و از اسرائیلی‌ها خواست تا قصری در اختیار وی بگذارند.

پرسش: آیا شما در آن زمان خود را شخص دوم جنبش کردها به شمار می‌آوردید؟
محمود عثمان: هرگز در جنبش ما تنها یک شخص وجود داشت و بقیه با او همکاری می‌کردند، تفاوت بین ما زیاد بود، ولی من خود را بیش از دیگران به بارزانی نزدیک می‌دانستم، حتی می‌توانم بگویم که از فرزندانش به او نزدیکتر بودم و بیش از دیگران از وضع و حال او خبر داشتم.

پرسش: آیا او چیزی را از شما پنهان می‌کرد؟
محمود عثمان: به طور کل، چیزی را از من پنهان نمی‌کرد، ولی بی‌تردید مسائلی را از من پوشیده نگه می‌داشت، زیرا او دارای خصلت‌های ویژه بود؛ برای مثال، وقتی یک هیأت روسی با ما دیدار می‌کرد، او به زبان روسی با آنها سخن می‌گفت و ما نمی‌دانستیم چه می‌گوید (دکتر عثمان با زبان روسی آشنا نیست، ولی به شش زبان دیگر تکلم می‌کند).

پرسش: آیا از او درباره گفت‌وگوهایش با روس‌ها پرسش می‌کردید و آیا او به پرسش‌های شما پاسخ می‌داد؟
محمود عثمان: آری، ما پرسش می‌کردیم و او پاسخ می‌داد. او دوست داشت که ما را از مسائل آگاه سازد و اغلب با ما مشورت می‌کرد. به باور شما آیا اسحاق مردخای، وزیر دفاع اسرائیل که اصلیت کردی دارد، با مسائل کردها در ارتباط است؟
مرد خای در سن شش سالگی از منطقه عقره، واقع در کردستان عراق کوچیده است. در اسرائیل حدود دویست هزار کرد زندگی می‌کنند و او هم یکی از آنهاست… کردها در تل آویو یک مرکز فرهنگی دارند و هنوز با نزدیکان و بستگان خود در کردستان در ارتباط هستند. تا آنجا که می‌دانیم و می‌شنویم، مردخای، دست‌کم به علت ملاحظات سیاسی، به مسائل کردها بیشتر اهتمام می‌ورزد و از آنها به عنوان اهرم فشار بهره‌برداری می‌کند؛ هرچند نمی‌دانم آیا او به مسائل کردهای خارج از اسرائیل نیز توجه داشته یا نه، زیرا از عملکردهایش پیداست که او مخالف کردهای‌ترکیه است و با ‌ترک‌ها برای سرکوب آنها همکاری می‌کند.
هنوز موساد درباره انتشار توصیه‌های دیوید کمیخه به دولت اسرائیل پس از دیدارش از کردستان، در ارتباط با کردها، احتیاط به خرج می‌دهد. آیا شما از آن توصیه‌ها آگاه بودید؟
دیوید کمیخه، در آوریل سال 1965(1344) که به کردستان آمد، یکی از مسئولان عالی‌رتبه وزارت امور خارجه اسرائیل بود. در آن زمان لوی اشکول، نخست وزیر وقت اسرائیل، او را به کردستان فرستاد و دیوید، دو روز در کردستان ماند و گفت‌وگوهایی طولانی با مرحوم ملامصطفی و فرزندان وی، ادریس و مسعود انجام داد. او برای حمایت از جنبش سیاسی کردها، اشتیاق نشان می‌داد و از اسرائیل می‌خواست از جنبش کردها در ایالات متحده و دیگر کشورها پشتیبانی کند تا این جنبش از توجه گسترده مجامع بین‌المللی برخوردار شود، ولی سیاست موساد به طور کامل با دیدگاه کمیخه منطبق نبود، زیرا اندیشه آنها بهره‌برداری از جنبش کردها برای ضربه زدن به ارتش عراق و نیز جلوگیری از گسترش دامنه ‌این جنبش بود. آن‌گونه که پیداست پیشنهادهای وی را نپسندیده است و از این رو خواستار انتشار آنها نیست.
کمیخه یک انگلیسی تبار روشنفکر است که فرهنگ غربی دارد و به روشی دیگر درباره کردها سخن می‌گوید. وی تنها یک بار از کردستان دیدن کرده و در خواست بارزانی را درباره ضرورت راهیابی به ‌ایالات متحده تایید کرد.

پرسش: آیا مقام‌های اسرائیلی، مثلاً کمیخه، به تازگی تلاش کرده‌‌اند که با شما تماس بگیرند؟
محمود عثمان: از سال 1975(1354)، (شکست انقلاب کردها) روابط ما با اسرائیل قطع شد و هیچ گونه تماسی با آنها صورت نگرفت. من هم در این باره تلاش نکردم، زیرا برقراری رابطه با اسرائیل را یک اشتباه استراتژیک می‌دانم. البته، تلاش‌هایی از جانب آنها برای تماس با من، از طریق میانجی‌ها صورت گرفت، ولی من موافقت نکردم و پاسخ هم ندادم. برخی از آنها نیز کوشیدند با من دیدار کنند، ولی من به آنها مجال ندادم و بر این باورم که رهبران کرد نباید رابطه با اسرائیل را تجدید کنند، زیرا ضرر این تجدید رابطه، از سود آن بیشتر است؛ برای مثال، چند ماه پیش، کمیخه از لندن دیدن کرد.
گفتنی است که من 35 سال قبل، در آوریل 1965(1344) در کردستان با او ملاقات کردم و گمان می‌کنم که او اکنون به عنوان پژوهشگر در یکی از دانشگاه‌های اسرائیل خدمت می‌کند. او که می‌دانست من در لندن هستم، تلاش کرد با واسطه و به طرز مشخص توسط یک روزنامه نگار انگلیسی با من ملاقات کند، ولی من با این باور که روابط ما و آنها سرابی بیش نیست، قاطعانه‌ این درخواست را رد کردم.

پرسش: به جز کمیخه، چه کسی تلاش کرده است با شما تماس بگیرد؟
محمود عثمان: [با لبخند] کردهایی در اروپا و ایالات متحده زندگی می‌کنند که بدون اینکه گذرنامه‌هایشان مهمور شود، به اسرائیل سفر می‌کنند. البته خودشان مایل نیستند گذرنامه‌هایشان مهمور شود، زیرا آنان به کشورهای عربی هم می‌روند. آنها در اسرائیل برخی از اسرائیلی‌ها و کردها را می‌بینند و در جلساتشان از ما یاد می‌کنند. اسرائیلی‌ها نیز توسط آنان سلام و درود‌های خود را به ما می‌رسانند، ولی ما به آنان پاسخ نمی‌دهیم، زیرا نمی‌خواهیم تماس‌های سیاسی صورت گیرد. اگر به آنها اجازه می‌دادیم، امکان داشت ملاقاتی با اسحاق مردخای، وزیر ؼ/font>

۰۸,۰۵,۱۳۹۰

۰۷,۰۵,۱۳۹۰

.

پزشكان فلوجه مي‌گويند كه پرونده‌هاي بيمارستاني مبني بر به‌دنيا آمدن انواع بي‌شمار کودکان عقب‌مانده، نقص در مغز، بي‌سر، بدون عضو يا به دنيا آمدن تكه‌اي گوشت بي‌آن‌كه نشاني از خصوصيات انسان در آن باشد، وجود دارد و زنان فلوجه فكر بارداري را از سر به‌در كرده‌اند.

به گزارش فارس، هرسال تعداد زيادي از كودكان در عراق و افغانستان به جهت استفاده آمريكا از سلاحهايي با اورانيوم ضعيف‌شده در اين كشورها، به شكل ناقص به دنيا مي آيند. اين كودكان كه اغلب با شكل و شمايل هولناك متولد مي شوند به «كودكان هيولايي» معروف شده اند. كودكاني كه مادران آنها نيز هنگام تولد با وحشت به آنها مي نگرند.

اين كودكان البته تنها در عراق و افغانستان به دنيا نمي آيند. ژاپن، ويتنام، لائوس و . . . هم به‌جهت استفاده آمريكا از اين سلاحها قرباني اين اتفاق تلخ و سياه هستند.


خبرگزاري فارس در نظر دارد به جهت اهميت اين موضوع در چند شماره به بررسي پديده «كودكان هيولايي» بپردازد.

قسمت سوم اين سلسله مطالب به خوانندگان محترم ارائه مي گردد:

مركز تحقيقات «الاستقلال «نوشت:‌ موارد به ثبت رسيده رسمي بيشماري وجود دارد كه در آنها حتي نام مادر و تاريخ ولادت و جنس كودك و نوع عقب‌ماندگي و تشخيص پزشكي نيز وجود دارد.

* فاجعه‌اي كه فكر بارداري از سر زنان را بدرمي‌كند
پزشكاني كه در بيمارستان عمومي شهر فلوجه مشغول بكار هستند، تاكيد مي‌كنند: پرونده‌هاي بيمارستان بر وجود انواع بيشماري عقب‌ماندگي و نقص مانند عقب‌ماندگي در مغز يا به دنيا آمدن كودكاني بي‌سر يا بدون عضو يا به دنيا آمدن تكه‌اي گوشت بي‌آنكه نشاني از خصوصيات انسان در آن باشد، وجود دارد و همين امر زنان فلوجه را بسيار نگران كرده بگونه‌اي كه بسياري از آنها فكر بارداري را از سر بدركرده‌اند.

* سلاح‌هاي تحريم شده مورد استفاد در فلوجه
اورانيوم از جمله مواد شيميايي تشعشع‌زا است و با توجه به اين كه اورانيوم رقيق شده و اورانيوم طبيعي داراي خصوصيات شيميايي مشابهي هستند با كميت‌هاي متفاوت مواد شيمايي هستند،‌ بنابراين نمي‌توان ميان اين دو ماده تفاوتي قائل شد.

*تاثيرات اورانيوم بر ريه و كليه
و براساس تحقيقات و پژوهش‌هاي پزشكي اكثر اعضاي بدن انسان نسبت به اورانيوم حساس هستند كه از آن جمله بايد از كليه‌ و ريه نام برد، بگونه‌اي كه اصابت اورانيوم به كليه‌ها موجب از بين رفتن بافت‌هاي اين عضو حساس و از كار افتادن آنها مي‌شود، همچنين تاثير اورانيوم بر كليه‌ها بصورت عدم امكان تنفس و تنگي‌نفس بسيار شديد خود را نمايان مي‌سازد.

* ورود اورانيوم به بدن از تماس‌ دست‌ها يا مواد غذايي آلوده
اين درحالي است كه همين تحيقيات تاكيد مي‌كند: بخش قابل توجهي از اين اورانيوم از طريق تماس دست‌ها با مناطق آلوده يا آلوده شدن مواد غذايي و استفاده آنها توسط انسان وارد بدن انسان مي‌شود و بر اين اساس آشكار شده 2 تا 5 درصد اورانيوم رقيق شده از طريق غذا وارد بدن شده و توسط رودها جذب بدن مي‌شود.

* تاثيرات بلند مدت اورانيوم
همچنين پژوهش‌هاي ديگر نشان داده‌اند، مواد تشعشع‌زايي كه در جنگ فارس استفاده شد، موجب ايجاد تغييرات بيولوژيك در افراد آلوده شده و نكته مهمي كه اين تحقيقات به آن اشاره كرده و آن را بسيار خطرناك مي‌دانند، اين است كه تاثيرات اورانيوم فوري و آني آشكار نمي‌شود، بلكه آثار منفي اين ماده شيمايي ده‌ها سال بعد در بدن نمايان مي‌شود و همين موضوع امكان درمان سريع و فوري را در مبتلايان آغاز كرد، بگونه‌اي كه اين آثار بيش از آنكه بر فرد نمايان گردد، در اولاد او آشكار مي‌شود و بسياري از نظاميان آمريكايي شركت‌كننده در جنگ خليج فارس سال‌ها بعد اكثرا كودكاني با عقب‌ماندگي‌هاي ذهني و مادرزادي به دنيا آورده‌اند.

* انتقال ذرات اورانيوم توسط باد
آشكار است، دود ناشي از احتراق اورانيوم رقيق شده مساحت‌هاي گسترده‌اي را دربرمي‌گيرد كه به ده‌ها مايل مي‌رسد و به اين ترتيب خطر بزرگي عليه كساني‌ها در محدوده يا در ميدان جنگ هستند، تشكيل مي‌دهد و ذرات اورانيوم رقيق شده توسط باد تا مسافت‌هاي خيلي دور منتقل مي‌شود.

* فسفر سفيد چيست؟
فسفر سفيد ماده شمعي سفيد مايل به زرد و شفافي است كه هنگام تماس با اكسژن عمل كرده و آتش و دودي سفيد رنگ توليد مي‌كند.

آثار برجاي مانده از اين بمب‌ها:
– ايجاد سوختگي‌هايي در بدن كه به استخوان‌ها مي‌رسد و نمونه آن در فلوجه عراق قابل ملاحظه بود.

– فسفر سفيد بر روي خاك يا سطح آب‌ها مي‌نشيند و موجب آلودگي‌ منابع آبي مي‌شود.

– هريك از بمب‌ فسفر سفيد اين توانايي را دارد، تمام موجودات در منطقه‌اي به شعاع 125 كيلومتر را به هلاكت برساند.

– استنشاق اين گاز موجب ذوب شدن ريه‌ها و ناي مي‌شود.

– دود ناشي از اين بمب موجب بروز سوختي‌هاي شديد در صورت و چشم و لب‌ها مي‌شود.

* عراق و كشتارهاي سازمان‌يافته
در سال 1991 آمريكا به عراق حمله كرد و به اعتراف مقامات آمريكايي، ارتش اين كشور 940 بمب حامل اورانيوم و 14 هزار توپ و حدود 50 هزار موشك و 88 هزار بمب به سوي مناطق مختلف عراق شليك كرد كه قدرت تخريبي اين بمب‌ها 7 برابر بيش از بمب‌هاي بكار رفته در دو شهر ژاپني هيروشيما و ناكازاكي پس از بمباران توسط بمب اورانيوم و دومي توسط بمب پلوتونيوم بود و با پايان يافتن اين جنگ بين 350 تا 400 تن از بقاياي بمب‌هاي اورانيوم رقيق شده بر روي اراضي كه ميدان جنگ بشمار مي‌آمد، در عراق برجاي ماند.

* يك ميليون كودك قرباني جنگ آمريكا در عراق
در نتيجه استفاده از اين سلاح‌هاي تحريم شده بين المللي و بنابر آنچه روزنامه انگليسي اينديپندنت يادآوري مي‌ كند، قربانيان اين سلاح‌ها نيم ميليون كودك عراقي مبتلا به سرطان بودند، همانگونه كه حدود يك ميليون كودك عراقي نيز به دليل ابتلا به بيماري‌هاي ناشي از تشعشعات جان خود را از دست دادند و ميزان تولد كودكان عقب مانده و مبتلا به نواقص مادرزادي به شكل چشم گيري كاهش يافتو انتظار مي‌رود، اين عقب‌ماندگي‌ها و نقص‌ها به شكلي عيان‌تر و فراگير و بيشتر در نسل‌هاي بعدي عراقي‌ها رويت شود.

* مدير مركز تحقيقات اورانيوم واشنگتن: استفاده از اورانيوم به معناي قتل عام 30 درصد ملت عراق
طي جنگ دوم عراق وزارت دفاع آمريكا اعلام كرد كه از اورانيوم رقيق شده نيز استفاده خواهد كرد و به همين دليل دكتر «آصف دراكوويتز » مدير مركز تحقيقات اورانيوم واشنگتن نسبت به عواقب استفاده از سلاح‌هاي تحريم شده بين المللي هشدار داد و گفت: بمباران دوباره عراق بواسطه اورانيوم رقيق شده به معناي كشتار و قتل عام 30 درصد از ملت عراق است «.

* 1750 تن بمب در جنگ آمريكا عليه عراق استفاده شد
در 20 مارس 2003 جنگ عليه عراق آغاز شد و حدود 1750 تن بمب بر اين كشور ريخته شد كه معادل 400 هزار بمب هسته‌اي مشابه آنچه بواسطه آن ناكازاكي بمباران شد و 5.5 برابر بمب‌هايي بود كه در سال 1991 در جنگ اول خليج عليه عراق استفاده شد.

* فلوجه بين فسفر سفيد و اورانيوم رقيق شده
در 31 مارس 2004 فلوجه بمباران شد، اما اين‌بار فسفر سفيد و اورانيوم رقيق شده توامان به خدمت گرفته شد و بالطبع نتايج آن بروز فاجعه‌اي انساني بود.

* گواهي و شهادت پزشكان متخصص
– دكتر «عمار وجيه «: در دهه شصت قرن گذشته داروي به نام «تاليدو ماليد » كشف شد كه وقتي در آزمايشگاه‌ها مورد بررسي قرار گرفت، محققان به اين نتيجه دست يافتند كه زنان باردار در صورت استفاده از اين دارو كودكاني فاقد عضو يا فاقد يك طرف بدن به دنيا خواهند آورد كه در زمان خود ضجه‌اي در جهان ايجاد كرد و شركت توليد كننده اين دارو وادار به پرداخت غرامت شد، اما امروز ملاحظه مي‌كنيم كه عراق به آزمايشگاه تجربه آثار اين‌گونه دارو تبديل شده و مشاهده مي كنيم، در اين كشور هر روز كودكاني به دنيا مي‌آيند كه در اثر در معرض تشعشعات بودن مادران در نتيجه استفاده از سلاح‌هاي نامتعارف و تحريم شده بين المللي مبتلا به نواقص و عقب‌ماندگي‌هاي مادرزادي هستند.